در ارگونومی تلاش بر این است که کارها، ابزار، وسایل و ماشین آلات، محیط و… برای گروهی از انسانها مناسب بوده و با ویژگی ها، توانایی ها و محدودیت های آنان همخوانی و تناسب داشته باشد. ایجاد تناسب و تطابق میان تک تک افراد و عوامل مطرح گرچه ایده آل است اما گاهی بسیار پرهزینه و غیرعملی است.
البته گاهی تحت شرایط خاص (مثلا در مورد افراد ناتوان) لازم می شود تناسب و تطابق میان فرد و وسایل، تجهیزات، محیط و… ایجاد شود؛ در چنین شرایطی اصول و تکنیک های ارگونومی برای طراحی عوامل یادشده و محیط کار و زندگی و… با ویژگی های یک فرد خاص مورد استفاده قرار می گیرد. این نوع ارگونومی، “ارگونومی برای یک فرد” نامیده می شود. با کاربرد این نوع ارگونومی زندگی فرد ناتوان تغییر خواهد یافت و نتیجه بسیار قابل توجه است. به ارگونومی برای یک فرد، مهندسی توانبخشی و یا تکنولوژی توانبخشی نیز گفته می شود.
مثال: کارگری به سبب حادثه دچار ناتوانی در یکی از اندام های خود شده است، اگر نتوان به کمک توانبخشی آن اندام را به حالت اولیه خود بازگردانید، با استفاده از ارگونومی برای فرد، می توان به طراحی وسایل و ابزار، محیط مناسب برای وی و… به ادامه فعالیت و فرآور بودن و کاهش غرامت پرداختی از سوی کارفرما کمک کرد.
مثال دیگر: به کمک مهندسی توانبخشی (ارگونومی برای فرد)، فرد معلول مادرزادی را می توان دارای شغل و درآمد کرد و زندگی بدون نیاز به کمک دیگران و… را برای وی ایجاد کرد.
در آمریکا قانونی برای حمایت از افراد ناتوان وجود دارد، این قانون که تحت عنوان (ADA(American with Disability ACT می باشد، کارفرمایان را موظف می سازد تا اقدامات تطابقی لازم را برای کارگران ناتوان خود انجام دهند. این اقدامات تطابقی در واقع همان “ارگونومی برای فرد” می باشد.
