مسئله کفش ارگونومیک از دهه ها پیش وجود داشته است، امروزه نیز از جمله داغ ترین مباحث مربوط به کفش ارگونومیک است. مطالعه ارگونومی عمدتاً به چگونگی برهم کنش بدن با محیط، از جمله پاها با کارهای روزمره ما مربوط می شود. البته امروزه در سیستم اداری، زمان بسیار کمی برای حرکت پاها صرف می شود و ما می توانیم این نگرانی را با زیرپایی های ارگونومیک جبران کنیم و از لخته شدن خون و ایجاد رگ های واریسی جلوگیری کنیم. اگر فعالیتی از جمله: ایستادن، راه رفتن، آهسته یا تند دویدن انجام شود، کفش ارگونومیک تفاوت بزرگی با کفش غیر ارگونومیک ایجاد می کند!
نوع کفشی که می خواهید هنگام ورزش، رانندگی و حتی خرید مواد غذایی بپوشید، می تواند تأثیر زیادی بر سلامت کلی شما بگذارد.
همه کفش های ارگونومیک یا “کفش های ارگو”، صرف نظر از طراحی یا سازنده، برای شبیه سازی وضعیت طبیعی راه رفتن همانگونه که درک می کنیم، مثل راه رفتن پای برهنه روی زمین نرم، به جای زمین سخت طراحی شده اند.
این کار را باید با توزیع یکنواخت وزن بدن، برقراری تعادل و بهبود وضعیت و تراز کلی ستون فقرات انجام دهید. در نتیجه، تنش و درد کمر برطرف می شود و باعث می شود که عضلات در کل بدن به طور یک نواخت کشیده شده و به انقباض دربیایند.
این مقاله، مرور مختصری در مورد انواع کفش های عمومی طراحی شده، برای کمک به افزایش آگاهی طراحی خاص کفش برای فعالیت های خاص، تهیه شده است.
کفش محدب (Rocker Bottom)
کفه متحرک که به احتمال زیاد بیشترین طراحی در میان کفش های ergo مدرن است، دارای یک زیره محدب است که باعث “تاب خوردن” یعنی حرکت روان پاشنه تا انگشتان هنگام راه رفتن، می شود. این کفش، در ریشه ی ارگونومیک خود، به طور خاص برای افرادی طراحی شده است که قسمتی در روز را می ایستند.
کف کفش فشار را کاهش می دهد و تراز ستون فقرات را بهبود می بخشد از دو مزیتی است که حالت بهتر را ایجاد می کنند، این بدان معنا نیست که کفش نباید توسط افرادی که قصد پیاده روی زیادی دارند، پوشیده شود. هیچ یک از این تغییرات بر روند گام برداری شما تأثیر منفی نخواهد گذاشت، فقط به این معنی است که این کفش برای موقعیتی طراحی شده است که ایستادنش بیشتر از راه رفتن است.
کفش دارای انحنا (Fit -Flop)
این نوع کفش ها برای پیاده روی مناسب هستند. این نوع کفش ها توانایی طبیعی بدن برای یافتن تعادل را افزایش می دهد. به طور کلی گفته شده نقطه تعادل بدن، حالت درستی از بدن است که متأسفانه، کفش های سنتی ما را وادار به تعادل از راه های غیر طبیعی می کنند. در طراحی این گونه کفش ها با یافتن مرکز طبیعی بدن خود، توانایی بدن برای ساعت ها راه رفتن بدون ایجاد ناراحتی و آسیب افزایش می دهیم.
پاشنه منفی
اصطلاحاً به آن بدون پاشنه گفته می شود زیرا عملکرد مخالف یک کفش پاشنه بلند سنتی را انجام می دهد، در واقع پاشنه منفی به سمت بالا به سمت انگشتان پا متمایل می شود. در یک کفش بدون پاشنه، انگشتان در واقع ۳.۷ درجه بالاتر از پاشنه هستند و احساس راه رفتن روی شن را ایجاد می کنند. با پایین آوردن پاشنه با هر گام، کفش باعث کشش ماهیچه ساق پا می شود، که باعث بهبود انعطاف پذیری و کشش عضلات ساق پا می شود. این نوع کفش ها برای جبران اثرات منفی پوشیدن کفش پاشنه بلند به خوبی عمل می کنند.
رسیدگی ارگونومیکی به اینجا ختم نمی شود! به بدن خود لطف کنید و به کفش های ارگونومیکی که مناسب زندگی روزمره شما هستند، توجه کنید.
